De twee staarten stonden recht omhoog, de acht poten waren stram gestrekt, de twee bazinnetjes keken gespannen toe, klaar om in te grijpen. De honden snuffelden uiterst behoedzaam aan elkaar, vooral in de omgeving van de bibs, alwaar de geuren het meest spreken. De ene hond was bruin, de ander wit met zwarte vlekjes, ze reikten beide tot aan de knie. Ze waren van een onbestemde soort, je zou kunnen zeggen, dat het gehele assortiment aan rassen erin verzameld was. Vroeger noemde je dat dan het vuilnisbakkenras, maar ik weet niet of dat tegenwoordig nog mag, de hond is immers een beschermd soort mens.
Na het gesnuffel volgde geen toenadering. De honden namen stijfjes afstand van elkaar. De bazinnetjes ontspanden zichtbaar, maar bleven alert. “Je weet natuurlijk niet of ze elkaar verstaan”, zei de een, klein van stuk en middelbaar. “Gut nee”, zei de ander, jonger, iets groter, maar op het oog net zo middelbaar, “In Roemenië spreken ze natuurli..
