Op een feestje ter gelegenheid van, raakte ik aan de praat met de dochter van. Ze was zestien jaar oud. “Ze vinden mij een piekerende puber”, zei ze, “en ze noemen me PP, dat vinden ze dan grappig.” Ze was boos op haar oudere zus. “Ze is dit jaar al zes keer op en neer gevlogen naar een of andere stomme stad, maar ze noemt zich een milieuactivist. Want dat is dan weer hip en al haar vrienden noemen zich zo.” Ze ergerde zich ook aan de muziek, die haar moeder had opgezet. “Van die muziek die niemand echt leuk vindt, maar waar niemand zich echt aan stoort. Vreselijk.” Zelf hield ze van klassieke muziek. Ze speelde de cello. “Maar klassieke muziek dat hoor je nergens, het is allemaal middle of the road of musical. Hadden we één klassiek festival, eens in de zoveel jaar in de Lingehaven, maar dat is nu ook allemaal lekker toegankelijk en lekker licht en voor een zo breed mogelijk publiek. Als ik naar een zeldzaam klassiek concert wil, dan moet ik uren reizen in een dure trein en een godsvermogen betalen om binnen te komen. En zoveel geld heb ik niet. Dus..” Ze staarde stuurs voor zich uit. Een piekerende puber met lange armen en benen.
“Het is toch zo”, vervolgde ze, “het is toch raar allemaal. Neem nou de energie. Iedereen weet dat het slecht gaat met het milieu, dat de aarde naar de klote gaat, dat het verbranden van olie heel vervuilend is en dat bovenop dat gasveld in Groningen alle huizen op instorten staan. Maar als ze dan zonnepanelen neerzetten of windmolens, dan begin..
