Aan de grote tafel in de toonzaal op de eerste verdieping van het nieuwe pand van De Gezel aan de Arkelse Onderweg is het een komen en gaan van medewerkers, vrijwilligers en begeleiders van Yulius, Vluchtelingenwerk en reïntegratieprojecten. Het brengt hem niet van zijn à propos, Perry Sporken, a-typisch, intuïtief ondernemer, met een focus op mensen en dan vooral op mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, mensen, die wat meer vertrouwen, waardering en aanmoediging nodig hebben. Want ,,in deze neoliberale samenleving verliezen veel mensen de aansluiting. En uitsluiting maakt en houdt ziek. De politiek heeft hier nauwelijks aandacht voor. Burgerinitiatieven, zoals De Gezel of voorheen de Waardefabriek, ontstaan niet in het centrum maar in de flanken van de samenleving. En het valt niet mee om dat ook te grondvesten. Je moet heel wat tegenstand overwinnen." Hij praat vol gedrevenheid en enthousiasme, een beetje gehaast, er is veel werk te doen, geen tijd te verliezen.
Je hoort het niet aan hem, maar hij komt uit Limburg, uit Kerkrade. ,,Ik ben opgegroeid in de warme armoede van de mijnkolonie. Bij het sluiten van de kolenmijnen zijn we naar Den Haag verhuisd, waar mijn vader zich tot een automatiseringspionier ontwikkelde bij Electrologica. Ik was een jaar of zeven toen. Op school verstond ik het plat Haags..
