“Hoe gaat het toch met Bea? We hebben al enige tijd niets meer over haar gehoord’. Het is nou al de vijfde keer, dat deze vraag aan mij wordt voorgelegd in een tijdsbestek van twee maanden. Via de mail. Ik moest eerlijk antwoorden, dat ik het niet wist. Na de verhuizing is buurvrouw Bea met het oog ook uit het hart geraakt. Maar nu, bij zoveel vragen keert de herinnering aan haar terug. Hoe zij mij, haar omvangrijke boezem zorgvuldig op de balkonrand gevlijd, van driehoog placht toe te roepen over deze of gene aangelegenheid. Ik besloot derhalve weer eens langs haar huis te gaan, met het hondje, in de stiekeme hoop, dat zij mij zou zien. Aanbellen vond ik toch iets te aanmatigend. Reeds bij de eerste poging vliegt de balkondeur open. Alsof zij al die maanden achter de deur had gestaan in afwachting van mijn komst. “Krijg nou wat”, roept ze, “als dat mijn oude buurman niet is. Wat doe jij hier?” Zij lijkt warempel blij me te zien. “Bea”, riep ik vrolijk, “ik dacht, ik loop eens even door mijn oude straatje. Hoe is het met je.” “Haha, je kan me gewoon niet missen, hè. Nou je treft het, ik ben weer single. Kom boven.” Na een gespeelde aarzeling, zeg ik, op mijn horloge kijkend, “Nou, even dan” en klim driehoog de trap op. Zij drukt mij stevig aan de zachte borst. Het hondje blaft. “Zeg Bé”, zeg ik, iets te amicaal, “hoezo ben je weer single? Waar is, hoe heet ie, Johan gebleven?”. Ze snuift. “Ik heb hem er uitgeflikkerd, letterlijk, hier van de trap af. Hij kon niet met zijn poten van andere wijven afblijven. En dan is het voor mij meteen klaar. Weg ermee. De kinderen zeiden ook, gooi die man eruit. Dus..”
“Ben je nog wezen stemmen?”, vraag ik haar, inmiddels met een flesje bier op de vale bank. Nee, ze had niet gestemd, “en de oudste van mij, die is al 18, die heeft ook niet gestemd. Ik zei, je hebt nou voor de eerste keer de kans om niet te stemmen. Ik stem al heel lang niet meer, het heeft toch geen zin. Ze doen toch niet wat ze beloven. Ze bel..
