“Dat je daaraan dus kon merken, dat ik dus een ouwe lul begon te worden”. Dat zei hij, de knaap, rond de 25 jaar, hier en daar een forse meeëter en min of meer permanent voorzien van een glas rode wijn, waarmee hij potsierlijk jongleerde. Hij droeg donkere krullen en bevond zich in de nabijheid van mijn jongste dochter. Zonder dat ze iets hadden, overigens, dat dat maar duidelijk was. Gewoon vrienden, weetjewel. Ik wist het wel. “En dan was hij nog mild, want een ouwe lul, dat was ik natuurlijk al een tijdje, dus dat ik het begon te worden, dat zei hij alleen maar, omdat hij een beetje aardig wilde zijn”. Hij slikte wel eens een pilletje en dan ging hij altijd dingen zeggen, die hij zich later niet kon herinneren, dus ik moest hem ook maar niks kwalijk nemen.
Ik had namelijk opgemerkt, dat ik een beetje moe werd van het onophoudelijk gezanik over alles, waarover maar te zaniken viel. Dat het erop leek, dat de mens van nu voortdurend op zoek was naar zaken, waarover ze konden zaniken. Dat de behoefte om te zeuren en te zaniken evenredig toenam met de welvaart, waarin wij ver..
