Mensen vragen weleens aan me, “Wat denkt u, meneer Huibers, zou het wat voor mijn zoon of dochter zijn om BOA te worden? Het kind heeft het namelijk net niet in zich om politieagent te worden - redt het net niet op die lastige hindernisbaan - maar heeft daarentegen wel een enorme opsporings- en handhavingsbehoefte. Dus, wat denkt u?’ Hoewel ik altijd een beetje verlegen werd van deze vragen - wat weet ik immers van de essentie van het Bevoegd Opsporingsambtenarenvak - gaf ik toch bijna altijd een positief advies. “Het lijkt mij een prachtig en passend ambt voor jullie wakkere knaap of stoere meid”, zei ik dan ferm. Er is immers grote behoefte aan BOA’s, omdat steeds meer mensen moeite hebben zichzelf en elkaar te handhaven en op te sporen.
Echter, de laatste tijd, in coronasferen en lockdowntijden, heeft mijn twijfel omtrent een dergelijk beroepskeuzeadvies immense proporties aangenomen. Je zou immers toch BOA moeten zijn in deze tijd in deze stad. Ik bedoel, werd je, als hondstrouwe BOA zijnde, in vroeger tijden vooral op pad gestuurd om foutparkeerders te betrappen en loslopende..
