Op de door geurend koolzaad en fluitenkruid versierde Soldatenwal zitten twee jonge meisjes beteuterd op hun knietjes. Hun pastelkleurige kleinformaat omafietsjes liggen languit in de berm. Zij blijken gebogen te zijn over een vogellijkje, waarin ze voorzichtig prikken met een stokje. “Hij is denk ik dood”, zegt de een, wier lange blonde vlecht reikt tot aan de bibs. “Ik denk het ook, hoor”, treurt de ander, het donkere haar in losse, slordige slierten. Zij heeft een nepbonten jasje aan met panterprint. “Dat komt door de windmolens, die botsen tegen vogels aan”. “Nee joh”, zegt het blonde vlechtje zeer beslist, “er zijn hier toch helemaal geen windmolens.” “Ja, maar toch komt het erdoor, door de windmolens, dat zegt mijn vader.”
Het kind is op een leeftijd, waarop hetgeen papa en mama zeggen blind geloofd wordt. Opvoeding is een langdurige indoctrinatie van wilde ideeën, hypes en standpunten. Zo leert het kind met haar panterprint niet hoeveel vogels jaarlijks dood langs of op de snelweg sneuvelen, waar vaders en moeders met hun bolides lekker..
