Mijn Gorinchem: Puberliefde

Koffiebar Jimmy’s. 10.00 uur. Het zit stampvol met allerlei verschillende soorten mensen. Kantoormannen met laptops op tafel, nette dames op hakken. Een ouder echtpaar met tassen vol boodschappen naast zich, moeders met kleine kinderen. Misschien is dat ook wel de reden waarom ik zo van deze koffiebar houd.
Ik heb nog een plaats weten te bemachtigen bij het raam en staar naar buiten. Mijn oog valt op een jongen en een meisje die samen voor de ingang van de AH staan. Ze zijn denk ik een jaartje of dertien, misschien wel veertien. De jongen en het meisje zijn van die beginnende pubers. Die net brugklas af zijn, maar de geur van de basisschool nog niet zijn kwijtgeraakt. Die voor de zomer nog tikkertje speelden en na de zomer ineens getransformeerd zijn tot volwassenen met een arrogante blik waar meer onzekerheid uitstraalt dan wat dan ook.

De jongen en het meisje zijn verliefd op elkaar, dat zag ik aan alles. Ze hebben elkaar vast ontmoet op school, zaten bij elkaar in de klas. Hebben op brugklaskamp wat stuntelig en onzeker met elkaar geschuifeld. Hij vroeg haar de volgende dag op WhatsApp verkering en voilà het was aan. Wellicht is het zo misschien gegaan, maar goed wat weet ik daarvan. 

Het leek niets bijzonders en waarom weet ik niet, maar die handeling ontroerde mij.

Dat is zo leuk aan het kijken naar onbekenden, je verzint je eigen verhaal. Ze stonden daar en praatten een beetje. Misschien wel over het proefwerk Frans dat ze morgen hebben of over hun plannen voor dit weekend. En ineens streek de jongen nonchalant met zijn hand een lok haar uit het gezicht van het meisje. Het was een heel klein gebaar. Als je niet had opgelet, had je zomaar kunnen missen. Hij streek de lok uit haar gezicht en praatte daarna rustig verder. Het leek niets bijzonders en waarom weet ik niet, maar die handeling ontroerde mij. Hoe hij die lok uit haar gezicht streek en daar zelf helemaal geen gewicht aan hing. Die vanzelfsprekende aanraking zei meer over wat zij voor elkaar betekenden dan welk WhatsApp gesprek dan ook.

,,Hè Es, sorry dat ik wat later ben.” Mijn vriendin schoof aan tafel aan, ontdeed zichzelf van haar jas en ging zitten. ,,Waar was je naar aan het kijken?” Oh niets, antwoordde ik. Hoe is het met jou?

Esmay Usmany