Onschuldige trommelvliezen

Vanaf de wal

Onschuldige trommelvliezen

Ik durf niet meer hoor. Nee echt. Ik ga ervoor omrijden. Mij niet gezien. Het spijt me. Maar mijn moeder zei altijd tegen mij: "Weet waar je talenten liggen". Die van mij liggen niet hier. Ik kan mij ook écht niet voorstellen dat iemand er op zit te wachten. Zelfs de autoruiten van mijn auto (waar ik mij op dat moment alleen in bevindt) hebben er al moeite mee. Moet je nagaan wat voor consequenties dat heeft voor de trommelvliezen van mijn medeweggebruikers? Als ik dan al een keer bij zeer hoge uitzondering met een vrijgezellenfeest in een karaoke bar beland, dan kies ik een nummer dat iedereen kan meezingen. Selecteer ik vervolgens zorgvuldig een zeer capabele back-up-vocal en manoeuvreer ik mij als een heuse popster al playbackend naar de slotnoot. Ik kan gewoon écht niet zingen. Maar nu, als ik naar de stad wil, is de kortste route ineens een heel stuk ingewikkelder geworden. Of ik kies ervoor om het risico op permanente gehoorschade van mijn mogelijke tegenliggers of toevallige voorbijgangers die de hond uit laten zijn, voor lief te nemen. Of ik fiets om. Beide scenario's word ik gewoon niet zo blij van. Maar het is niet anders. Mijn meest directe route is pas voorzien van een heus 'zangfietspad'. Het pad, dat overigens in eerste instantie ergens anders zou komen te liggen, is verhuisd vanwege de angst voor overlast. Het vrijliggende Geldersepad van welgeteld 400 meter was daarmee de ideale locatie. Nu zat ik toch eens te rekenen. Een gemiddelde fietser, fietst 15 kilometer per uur. Dan ben je in een krappe 90 seconden over het fietspad heen. Van pophits blijven er weinig over die je in deze luttele seconden volledig kunt uitzingen. Maar ik heb toch eens de proef op de som genomen. Wie zou ik zijn om een mening te hebben, zonder het aan den lijve te hebben ondervonden. Ik ben, gehuld in zwarte hoodie en zonnebril, op de fiets gestapt. Toen ik er zeker van was geen onschuldige trommelvliezen binnen bereik te hebben, heb ik het erop gewaagd. Ik ben het Geldersepad overgefietst en heb mijn stembanden ruim baan gegeven. Al bij het vierde couplet van 'Ik heb een potje met vééét..' had ik de eindstreep behaald. Dat viel eigenlijk best mee. Bij een blik over mijn schouder ontdekte ik de verschrikte blik van een hondenuitlater die ik over het hoofd gezien had. Ineens stond ik weer met beide voeten in de realiteit. Sommige dingen zijn voor mij echt niet weggelegd. Omfietsen de volgende keer dus maar. Gelukkig is mijn favoriete hardlooprondje niet in gevaar is gekomen. Het is per slot van rekening een zangFIETSpad.

Laura Sterk