Basketbal international Charlotte Kromhout blij met nominatie

GORINCHEM - De verkiezing 'Sportvrouw van het jaar' tijdens het Gorcums Sportgala wordt zeker een nek aan nek race. Charlotte Kromhout, sinds vorig jaar deel uitmakend van de Nederlandse basketbalploeg, neemt het op tegen twee korfbalsters: GKV-speelster Saskia de waard en international Suzanne Struik. De twee zijn stevige concurrentes van Kromhout, maar de basketbalster wist zich na een onderbreking van drie jaar binnen no-time te manifesteren op het hoogste niveau. Deze nominatie voor 'Sportvrouw van het jaar' vindt zij al een prijs op zich.

Charlotte Kromhout mag zich sinds kort basketbal international noemen. De Gorcumse speelde op jonge leeftijd bij Goba haar eerste wedstrijden en bleek een natuurtalent. Na uitstapjes naar het Hardinxveldse Windmill Flyers en Bourgondië uit Wijk bij Duurstede besloot zij haar basketbalschoenen in 2005 voorlopig aan de wilgen te hangen. In 2008 liet zij zich toch weer overhalen om bij de Utrechtse eredivisieclub Amazone haar kunsten te vertonen. En niet zonder resultaat, zo bleek later. Twee jaar na haar rentree werd Kromhout door bondscoach Meindert van Veen toegevoegd aan de nationale selectie.

Met haar 'slechts' 1,72 meter voldoet Charlotte Kromhout niet bepaald aan het beeld dat de meeste mensen hebben bij basketbalspeelsters. ,,Lengte zegt niet altijd iets in het basketbal. Het gaat ook om techniek, snelheid en balvaardigheid. Natuurlijk hebben we ook dames van 1.85 meter in ons team, maar het is zeker niet zo dat wij allemaal aan die criteria moeten voldoen.”

Al op zeven-jarige leeftijd was Charlotte Kromhout onder de basket te vinden: ,,Mijn oudere zus Suzanne speelde toen al bij Goba en dan wil je daar als kleine meid ook aan meedoen. Tot mijn 13de heb ik alle niveaus binnen de club doorlopen, van de mini’s, kadetten tot aan de junioren. In die tijd werd ik ook uitgenodigd voor de rayontrainingen van de Basketbalbond en heb de overstap gemaakt naar de Windmill Flyers en later naar Bourgondie, omdat deze juniorenteams in de eredivisie jeugd uitkwamen."

,,Ik was enorm ambitieus en stopte veel tijd in trainingen en wedstrijden,"vervolgt Kromhout haar verhaal.,,Toen dat ten koste ging van mijn schoolopleiding, grepen mijn ouders in. Die vonden een goede opleiding toch net iets belangrijker. In 2005 ben ik gestopt met basketbal om mijn studie af te ronden en een maatschappelijke carrière op te bouwen. Dit jaar zit ik in mijn laatste opleidingsjaar bij de politie, een erg leuk vak omdat je veel met mensen kunt omgaan, iets wat me altijd geboeid heeft."

In 2008 kreeg Charlotte Kromhout het beruchte telefoontje van haar voormalige coach. ,,Of ik weer wilde gaan basketballen." Kromhout vervolg lachend: ,,Eigenlijk stelde hij me ieder jaar deze vraag, maar dit keer had had ik het gevoel dat het wel eens zijn laatste poging kon zijn. Ik heb toen mijn gevoel gevolgd en ben gaan spelen voor het Utrechtse Amazone, dat uitkomt in de nationale eredivisie. Het eerste jaar moest ik er weer helemaal inkomen en de spierpijn was intens. Pas het seizoen daarop had ik mijn oude niveau weer te pakken. En in de tweede helft van dat seizoen was er sprake van een enorme progressie."

Kromhout: ,,Mijn vaste positie bij Amazone is shooting-guard, de nummer twee positie binnen het team na de spelverdeler. Een shooting-guard is normaliter klein en snel en scoort vaak uit de dunk, layup of van afstand met een driepunter. Na afloop van het seizoen 2010 speelden wij traditiegetrouw een wedstrijd met het nationale All-Star team. Dat bestaat uit de beste speelsters van de afgelopen competitie. Ik was vanwege mijn hoge score driepunters in dat seizoen voor het All-Starteam geselecteerd. Na afloop stapte bondscoach Meindert van Veen op me af met de vraag of ik interesse had om voor het nationaal team uit te komen. Dat had ik niet verwacht, immers ik speelde pas drie jaar basketbal op het hoogste nationale niveau en vond mezelf niet, en ook nu nog niet, een echte topper. Binnen de nationale selectie is de concurrentie stukken groter, maar daar kan je alleen maar beter van worden.

Ook de trainingsintensiteit is door toetreding tot de nationale selectie fors omhoog gegaan. Gelukkig krijg ik veel medewerking van mijn werkgever, het politiekorps Utrecht en van mijn vriend Adriaan. Zonder hem had ik dit echt niet kunnen doen. In het Nederlands team wil ik tot een vaste waarde uitgroeien en er alles uithalen wat er in zit. Daarnaast wil ik proberen zo hoog mogelijk te spelen. Spanje of Frankrijk lijken me prachtige basketballanden.”

De nominatie vindt Charlotte al een prijs en een favoriet voor de titel 'Sportvrouw van het jaar' durft ze niet te geven: ,,Wie er ook met de titel naar huis gaat, voor ons alle drie is de nominatie al een mooie prijs, denk ik.”