In memoriam: Aart Roza

Een grote klap voor de Gorcumse muziekwereld. Aart Roza, muziekliefhebber, manager, organisator en popjournalist, is maandagmorgen 21 februari plotseling overleden na complicaties ten gevolge van een maagbloeding. De donderdag ervoor was hij nog met z'n vriendenclub bij het concert van CCC, vrijdagavond in het ziekenhuis, zaterdag geopereerd en maandag overleden. Aart was niet in alleen bekend in Gorinchem, maar door zijn vele contacten op meerdere plaatsen in het land en in de regio vooral als een van de drijvende krachten achter het bluesfestival in Leerdam.

Tussen 1968 en 1976 drumde hij in verschillende bandjes, waarvan Enoch Arden het meest bekend was. Daarna heeft hij zich vooral in organisatorische en journalistieke sferen met muziek bezig gehouden. In Jongerencentrum Moksha, bij OF-produkties, als voorzitter van Pop Promotie Gorcum, in het Muziekproject van de Haarhorst, als manager van verschillende bands waaronder El Kroppo, U.F.A. en de Eelco Gelling Band, bij de Stichting Blues 89 in Leerdam, bij Rockslag, Free Acoustic Music Party en het Hippiefestival. Met een enorme gedrevenheid, kennis van zaken en aanstekelijk enthousiasme wist hij samen met zijn mede-organisatoren tientallen bands te contracteren voor concerten in Gorinchem of Leerdam. Er was geen muziekfestijn mogelijk zonder de inbreng van Aart. En telkens zag je diezelfde man met dat zwarte haar, ronde brilletje en gulle lach. Op foto’s van Enoch Arden uit 1971/72 of op de foto die deze week op internet verscheen rond de berichtgeving over het Akoestisch Open Podium. In 40 jaar nauwelijks veranderd. Aart Roza was muziek. Frank Zappa, Jimi Hendrix, Allman Brothers, Beatles en vele anderen.

Een tweede kant van Aart was de journalistiek. Hoewel opgeleid als onderwijzer en vele jaren met hart en ziel daarin werkzaam, lag zijn hart toch altijd meer bij de muziek en de journalistiek dan bij het onderwijs. Vooral van de vergadercultuur moest hij niets hebben. Hij deed zijn werk grondig en met kennis van zaken. Dat kwam duidelijk naar voren in zijn stukken. In de jaren 70 werkte hij mee aan de Kick’pagina in het Nieuwsblad voor Gorinchem en daarna hadden Aart Roza en Peter Smit een rubriek in de Lingestreek en ging Aart alleen verder in De Merwepost, Kompas Aktief en korte tijd De Stad Gorinchem. Dat heeft hem niet alleen veel bekendheid opgeleverd als poprecensent, maar ook commentaar. Zoals het een goed journalist vaak overkomt. Hij was betrokken, wist waar hij het over had, maar kon soms ook enorm uitwijden of zijn eigen voorkeuren uitvoerig ventileren.

Tweeënhalf jaar was Aart popredacteur van De Cultuurkrant. Dat deed hij met plezier, vooral omdat hij blij was dat popmuziek een volwaardige plaats kreeg naast de overige cultuuruitingen. Hij stelde dan ook hoge eisen aan zichzelf,

De stukken van Aart waren altijd geschreven vanuit de muzikant; hij liet ze uitvoerig aan het woord en baalde ervan als er in geknipt moest worden. Dat was het geval met het project dat we in 2009 hebben uitgevoerd: 50 jaar popmuziek in Gorinchem. Samen met Jos Walraven en bijdragen van enkele medewerkers maakten we een boek van zo’n 250 pagina’s, een cd en een tentoonstelling (waarvoor hij zijn drumstel beschikbaar stelde) met als titel We want more. Zoals altijd was hij razend enthousiast en ging hij zover dat de 50 volgeschreven A4-tjes nauwelijks verwerkt konden worden tot een verhaal. Zijn vele mooie verhalen pasten meestal niet in het boek.

Die zonnige kant vol vreugde en compassie had ook een schaduwzijde. Toen in januari 1999 zijn dochter Marianne de dood vond bij een schietpartij in muziekcafé Bacchus, stortte zijn wereld in. Vanaf dat moment werd de bulderende lach regelmatig de mond gesnoerd door sombere en zware periodes. Aart kon lange tijd niet tot werken komen en was getekend door verdriet. Een verdriet dat altijd en overal zichtbaar was. Ondanks het feit dat hij in z’n eentje kon schateren om de humor van Monthy Pyton of Sjef van Oekel beheerste het drama van toen zijn leven. Niettegenstaande de impact van deze gebeurtenis was hij blij met de ruimte in De Toren waar mensen in stille verwondering een moment van rust en bezinning kunnen vinden.

Het zal moeilijk zijn om te aanvaarden dat de tijd van Aart Roza voorbij is, maar zijn activiteiten hebben hun sporen nagelaten en zullen dat ook in de toekomst nog doen. Niet alleen hij, maar ook zijn goede vriend en saxofonist Bert van Meeuwen, die vorige maand overleed, zullen met gepaste trots en eerbied worden herdacht tijdens Blues 2011 in Leerdam. Het is groots om te weten wat Aart voor velen heeft betekend.

Piet Augustijn