Wat mij boeit...valkerij

GORINCHEM - Wanneer wordt een interesse een hobby? En hoe verandert een hobby in een passie? Soms komt het per toeval op je pad. Je stond er nooit bij stil. Maar ineens verlies je je helemaal in dat ene en dan kan niets en niemand je stoppen. Bij anderen was de interesse er altijd al. Sluimerend op de achtergrond. Werk, familie en sociaal leven stonden altijd op de voorgrond. En plots staat het hoog op je prioriteitenlijst. Word je er totaal door in vervoering gebracht en neemt het een belangrijk deel van je leven in beslag. Zoals de geschiedenis van roofvogelliefhebber Arjan ter Veer. Van dromer tot gepassioneerd hobbyist-valkenier, of liever gezegd: 'uilenier'.

Conny Treffers

Voor Arjan ter Veer was een foto in het klaslokaal op de lagere school de bron van zijn fascinatie. Op de afbeelding een statige man met een geblindeerde roofvogel op zijn hand. Het werd het excuus van de jonge leerling om uit de realiteit van alledag te ontsnappen. Aanleiding om vaak en lang weg te dromen. Gekscherend typeert Arjan die periode uit zijn jeugd: 'Vijftig procent van de schooltijd heb ik naar het schilderij gekeken en de andere helft van de lessen keek ik naar buiten.' Toch moet de scholier wel iets hebben opgepikt, want hij rolde door de klassen heen, op weg naar de middelbare school. Hij kreeg een intensieve baan en stichtte een gezin. Totdat lichamelijke klachten zijn carrière in de weg zaten. Uitgeschakeld en vrije tijd te over. Pas toen kwam de valkerij werkelijk in zijn leven.

Arjan vertelt: ,,De valkerij is een gesloten wereld. Je komt er moeilijk tussen, ze laten je niet graag in de keuken kijken. Toen ik bij de valkerij wilde, werd me gevraagd of ik Harry Potter had gezien. Ja, dat had ik. Maar dat was natuurlijk niet de reden. 'Bel over anderhalf jaar dan nog maar eens terug', kreeg ik als antwoord. Men nam me dus absoluut niet serieus. Maar ik was vastbesloten en belde net zo vaak terug, totdat men het zat was. Toen pas, mocht ik toetreden in de wereld van de trainers en kon ik op stage."

En als je alle kneepjes van het vak kent, dan wil je dat bij eigen dieren in praktijk brengen. Maar hoe leg je thuis uit, dat je roofvogels wilt gaan houden? Je wilt je gezinsleden geen overlast bezorgen en ook niet de buurt waarin je woont. Een lastige keuze. Uiteindelijk werden het uilen. Ze zijn rustiger dan buizerds en valken.Intrigerende beesten met grote, doordringende ogen. Imposant ook, als je bedenkt dat de spanwijdte meer dan één meter vijftig kan zijn.

Zoals de Canadese Oehoe 'Zoya'. Met een welhaast vanzelfsprekende arrogantie zit ze buiten op haar stek. Als de Duitse Staander van het gezin Ter Veer uit haar drinkbak lebbert, kijkt ze streng toe, maar geeft geen kik. Ze tolereert het, maar als de hond te dichtbij komt, laat ze dat duidelijk met stemverheffing blijken. Links van Zoya heeft 'Benjamin' zijn plek gekregen. Deze Neder-Europese kerkuil kwam als onooglijk wollig bolletje bij de Gorcumse familie. Inmiddels is de 'kleine' anderhalf jaar oud, heeft een prachtig verenkleed en is volledig vertrouwd met zijn baas.

Sinds kort is het tweetal uitgebreid met een nieuwe aanwinst: steenuil Brave. Nu nog onwennig en een beetje angstig op zijn nieuwe plek. Hier ligt voor de uilenier een nieuwe uitdaging. Aan hem de taak om deze vogel zich helemaal op zijn gemak te laten voelen.

Om de vogels te laten wennen aan alle mogelijke geluiden, maakt hij regelmatig een ommetje met ze. Aan belangstelling dan geen gebrek; vooral kinderen zijn nieuwsgierig, maar ook volwassenen bestoken Arjan met vragen als: 'Uilen zijn toch nachtdieren?' en 'Waarom houdt u deze vogels; zij moeten toch vliegen?' Arjan pareert ze allemaal.

,,Niet alle uilen jagen alleen 's nachts. En ja, mijn vogels vliegen elke dag. Maar het zijn opportunisten. Liever lui dan moe; vliegen doen ze slechts om hun prooi te vangen. Ze relaxen liever dan druk in touw te zijn; dat kost alleen maar energie."

Ze lijken zo zacht en aaibaar, deze grote vogels. Maar let op hun vlijmscherpe klauwen en dito snavel. Mensen die wellicht de aanschaf van een uiltje overwegen, krijgen van Arjan een serieuze waarschuwing. 'Het zijn jagers, geen knuffelaars. De enige band die ze met de mens hebben, is een voerband. Menselijke emoties kennen ze niet'. Hoe je ze zo ogenschijnlijk 'tam' krijgt? Het antwoord is simpel: 'Trainen, trainen en nog eens trainen. Met heel veel geduld. Als je het één keer verziekt, is het klaar'.