'Sven was een echte kanjer'

Kerstverhaal van Bert Vreeswijk

Het zal 25 jaar geleden zijn dat ik als leraar lichamelijke opvoeding in het voortgezet onderwijs te maken kreeg met een hyper actieve jongen, Sven, in de lessen. Een dondersteen van een leerling. Altijd was er wel iets op school waarbij hij een hoofdrol speelde en aangezien ik ook nog zijn klasse-mentor was, had ik het in die tijd niet al te gemakkelijk. Eerzuchtig, dat was deze jongen zeker en op een uitgelezen moment vond ik 'mijn ei van Columbus' in de aanpak van deze leerling.

Het was winter rond de Kerstdagen, het had stevig gevroren en in de gehele Alblasserwaard waren kanalen, vlieten en sloten voorzien van een dikke ijslaag. Zelf was ik in die periode als een verwoed schaatser al meerdere keren van Schelluinen door de polders naar Kinderdijk gereden. Dat is zo'n 30 kilometer door prachtig polderlandschap en onderweg genoot ik dan van de natuur en van de foeragerende ganzen, die zich nog even te goed deden aan het broodnodige voedsel om de tocht naar het warme Zuiden te kunnen beginnen.

Tijdens één van mijn gymlessen vroeg ik aan Sven of hij ook zo van schaatsenrijden hield, waarop hij bevestigend antwoordde. Toen ik nog even doorvroeg, dacht ik even dat hij inderdaad bedreven was op de gladde ijzers en in dat gesprekje kwam ik op het idee om hem op mijn vrije middag mee te nemen op een tochtje door de Ablasserwaard. We spraken af op dinsdagmiddag twee uur en met zijn ouders had ik afgesproken dat ik hem later in de middag thuis weer zou afzetten.

En inderdaad klokslag twee uur stond Sven in zijn dunne trainingspakje met ijshockeyschaatsen en sigaret stoer in de mondhoek klaar op de afgesproken plaats. Toen we de schaatsen onder gebonden hadden vroeg ik hem welke tocht we zouden rijden en ik vertelde hem dat we konden kiezen voor 20 kilometer naar Goudriaan en terug of naar Kinderdijk, wat op en neer zo'n 60 kilometer en dat dit wel erg ver was. Ook probeerde ik hem duidelijk te maken dat het rijden op hockeyschaatsen voor lange afstanden niet echt eenvoudig is, maar nee Sven wilde zich niet laten kennen en sprak stoer en vol overtuiging 'dat hij dat gemakkelijk zou kunnen'.

Die middag heb ik echt extra genoten in de polders van de Alblasserwaard, Sven zwikte na 5 kilometer links en rechts door zijn enkels, viel vele malen niet bepaald zachtaardig op de harde ijsvloer, maar gaf niet op! Na in Goudriaan te zijn aangekomen, vroeg ik heel voorzichtig of het toch niet verstandig was om ons plan wat bij te stellen, maar hier kon volgens hem geen sprake van zijn en wij vervolgden onze tocht en met angst in mijn hart, vroeg ik mij toen af hoe dit zou aflopen?

Na veel getob en gefoeter en vele builen op knieën en heupen van Sven, bereikten we Kinderdijk en ik was toen al wel enigszins verbaasd dat deze jongen zo'n ruggengraat had getoond. Na een bakkie te hebben genomen in het clubhuis van de plaatselijke ijsclub aanvaarden we de terugweg maar door de korte onderbreking sloeg bij Sven de stijfheid in de spieren toe, met gevolg dat hij als een pasgeboren giraffe over het ijs ging, waarbij de benen steeds onder zijn gat vandaan gleden en hij menige smak maakte. Maar opgeven daar dacht hij geen moment aan.

Na een lange- en moeizame terugtocht zag ik langzaam het kaarsje uitgaan bij Sven en gelukkig zagen we in de verte het kerkje van Schelluinen in zicht komen. Na een laatste inspanning bereikten we onze finish in Schelluinen en Sven plofte doodmoe als een zak aardappelen in het talud van de Schelluinse vliet. Ik bond mijn schaatsen af en zei tegen hem, dat we niet te lang moesten blijven zitten omdat we anders te veel zouden afkoelen en dat ik trots op hem was dat hij deze voor hem bijzonder zware tocht had weten te volbrengen! Ik herinner me nog dat hij mompelde 'ik had nog wel verder gekund hoor!' en ik dacht wat een lef heeft die gozer, zo kapot en toch niet toegeven!

Toen ik op mijn fiets stapte en zei dat we vertrokken, strompelde Sven met zijn schaatsen nog aan over het asfalt naar zijn fiets en we reden samen naar zijn ouderlijk huis, hij met de schaatsen nog aan zijn voeten! Thuis aangekomen, belde ik aan bij zijn ouders en 'leverde' hun zoon netjes af. Later vertelden zijn ouders dat ze nog nooit zo'n rustig kind aan hem hadden gehad. Hij was op de bank neergeploft en had daar zonder te eten en te drinken onafgebroken twaalf uur geslapen en inderdaad met zijn schaatsen nog aan! Sven is een aantal jaren geleden op 28-jarige leeftijd bij een auto-ongeluk in Frankrijk om het leven gekomen. Toen ik jaren later nog eens over diezelfde schaatsroute reed was één ding heel duidelijk voor mij: Sven was een echte kanjer!

(De naam van de leerling is om privé-redenen gefingeerd)

Dit kerstverhaal is geschreven door Bert Vreeswijk, sportdocent aan het Wellantcollege te Gorinchem.