Vanaf de Wal: Koffer

We hebben een nieuwe koffer gekocht. Bij de kofferspecialist aan de Arkelstraat. We hadden ons door de charmante verkoopster tot een tamelijk dure koffer laten inspireren. Het was een aardige hap uit het vakantiebudget.

Mijn vrouw was er best een beetje boos over. ,,Zodra zo’n mooi meisje een beetje aandacht aan je besteedt, laat jij je verleiden tot de aanschaf van een of ander onzinnig, peperduur ding”, mopperde ze, zodra we weer op straat stonden.

,,Maar jij wilde toch een koffer”, wierp ik tegen.

,,Ja, maar niet zo’n idioot duur protserig geval”, zei ze boos.

,,Nou, zo duur was ‘ie toch niet”, sputterde ik nog, maar ik wist dat ze gelijk had. Zoals ze bijna altijd gelijk heeft als het dit soort zaken betreft. Ik ben erg gevoelig voor de verkooptechnieken van de verkoopster in het algemeen en de charmante verkoopster in het bijzonder. Bij verkopers, voor zover van het mannelijk geslacht heb ik dat veel minder. Of helemaal niet. ,,Je hebt gelijk”, zei ik sussend, ,,het is stom. Maar de koffer is wel mooi, eerlijk is eerlijk.” Dat moest ze toegeven. Ruiterlijk.

De koffer was van bruin leer en er zat een slot op, zodat je je bagage kon afsluiten voor grijpgrage handen op het vliegveld, in bagageruimte en bagageband. Je kon zelf een code bepalen en die moest je goed onthouden, want als die eenmaal was ingevoerd, kon hij op geen enkele manier meer open, zo goed was het dure slot. De charmante verkoopster had ons dat ten overvloede duidelijk gemaakt.

We hadden de koffer nodig, omdat we op vakantie gingen. We zouden wat langer op vakantie gaan, omdat we nu beiden met pensioen waren en dus konden we langer weg. Maar voor een langere periode heb je natuurlijk meer broeken en shirtjes en onderbroeken nodig, zo hadden we bedacht. Een goede voorbereiding van vakantie is immers het halve werk. En de voorgenomen bagage paste niet in onze kleine koffertjes, formaat handbagage tijdens vliegreis. Zeker niet, omdat ook de strandlakens mee op vakantie zouden gaan. En een extra boek, omdat de vrouw niet van het lezen op een e-reader of iPad houdt. Ze wil het boek voelen. Ik bedoel, gaandeweg het leven leer je elkaars eigenaardigheden accepteren. Vandaar dus de grote koffer. De strandlakens zouden we dan in de kleine koffer vervoeren.

Gebruik jij mijn oude koffer maar, dan kunnen de strandlakens in de oude van jou

De vraag was nu wie de mooie nieuwe koffer zou gaan gebruiken. ,,Ik dacht ik”, zei ik in niet erg zuiver Nederlands, ,,want ik heb hem uitgezocht en dus feitelijk gekocht.”

Daar was zij het niet mee eens. “Wat een onzin”, zei ze, ,,wij hebben hem samen gekocht en ik heb meer spullen dan jij. Dus gebruik jij mijn oude koffer maar, dan kunnen de strandlakens in de oude van jou.”

,,Ook goed”, zei ik nukkig, heimelijk zoekend naar nieuwe steekhoudende argumenten. ,,Vind je hem niet een beetje mannelijk?”, probeerde ik, maar daar wilde ze niks van weten.

,,Je kunt hem beter optillen in plaats van rijden”, zei ze, op weg naar huis, ,,anders slijten de wieltjes, dat is zonde.”

Als een mokkige koelie sjouwde ik haar koffer naar huis. Thuisgekomen wilde ze terstond proberen, ,,of de spulletjes erin pasten.” Ik stalde koffer op slaapkamer. ,,Welke code heb je ingevoerd”, riep ze even later vanuit het slaapvertrek.

,,Ik heb geen code ingevoerd, dat heb jij gedaan”, riep ik. “Heus niet”, riep zij. En zo een tijdje op en neer. We hebben de kofferspecialist op de Arkelstraat gebeld. De charmante verkoopster had geen idee. We hebben elke mogelijke code geprobeerd tot diep in de nacht, alvorens het slot per slot dan toch maar open te breken. Met een forse koevoet.

De volgende dag heeft de vrouw een veelkleurige band gekocht, waarmee de koffer nu kan worden dichtgebonden. Een erg dure band, vond ik. ,,Was de charmante verkoopster er weer”, vroeg ik. ,,Nee, er was nu een man”, zei de vrouw. Een dure koffer met een goedkope band, dat kon niet, vond ze. ,,En weet je wat het leuke is? Je herkent zo’n koffer nu uit duizenden. Met zo’n mooie riem erom. Handig op de bagageband.

Jos Huibers

jos.huib@icloud.com