Mijn Gorinchem: Meer dan genoeg

Ik zit in een koffiebar met mijn laptop voor mijn neus. Pak mijn to do-lijstje erbij en kijk wat er vandaag allemaal op mijn werkplanning staat. Wat zijn deze ochtenden heerlijk. Mijn oudste naar school en ik die ongestoord kan werken. En terwijl ik naar buiten kijk zie ik een moeder voorbijlopen met twee peuters, een kinderwagen met baby die ze voortduwt met daaraan drie overvolle boodschappentassen en een pak luiers. Ik zie dat ze me ook ziet en ik herken die blik in haar ogen. 

Ze denkt vast dat ik het gemakkelijk heb. Misschien zou ze wel willen ruilen met mij, net lang genoeg om op adem te kunnen komen, om de haast uit haar lijf te kunnen halen. Ik zie dat ze verlangend naar mijn plek in deze koffiebar kijkt en een pauze wilt die waarschijnlijk niet voor jaren komt, niet lang nadat ze is vergeten hoe het is om alleen een portemonnee mee te nemen. Ik snap het, ik heb die dagen ook. 

Voordat ik vandaag in alle haast vertrok om mijn zesjarige naar school te brengen, keek ik enthousiast uit naar dit moment. Het is verbazingwekkend hoe tijd voor jezelf voelt als je jezelf weer kunnen horen nadenken in vergelijking met de constante aandacht die mijn kinderen opeisen. 

Ik keek naar haar en ik zag dat ze me ook zag. Ik zag haar zware armen, haar onrustige licht geïrriteerde blik in haar ogen. Hoe ze vrijwel de hele stoep in beslag nam en dat alles chaotisch aanvoelde voor haar. Maar ik zag ook haar vermogen om drie mensen onder de vijf jaar door een drukke straat heen te verplaatsen. Ze luisterden, vertrouwden op haar leiding en waren op hun gemak gewoon omdat ze bij haar waren.

Dus mama, ik hoop voor ons beiden dat wanneer onze lading zwaar is, of letterlijk met die rugzakken die onze kindjes onmogelijk voor zichzelf kunnen dragen, we onszelf eraan herinneren dat we deze last kunnen dragen omdat we een kracht bezitten die uniek is voor moeders. Als mama’s dragen we de hoogte- en dieptepunten samen met de tassen, dekens en teddyberen. 

Misschien is het spreekwoordelijke gras altijd groener. Misschien hebben we af en toe gewoon een pauze nodig, tijd om na te denken of tot rust te komen in dit drukke leven. En het is moeilijk om soms niet te twijfelen aan jezelf wanneer het leven zoveel opties, zoveel andere oplossingen en zoveel oordelen lijkt aan te bieden. Maar weet je mama. Ik zag je. Ik zag je écht en keek vol ontzag naar je. Ik zág je en hoop dat je in jezelf kon zien wat ik met mijn eigen ogen zag.

Esmay Usmany