Elles Tegelijk: Geweldig nieuws

Tadaaa,… Hier is hij dan: Mijn eerste column. Spannend, want waar moet ik in hemelsnaam over schrijven of mee beginnen? Mijn gedachten schieten als pingpongballen heen en weer en ik kan niet kiezen.

Uiteindelijk kom ik via de gedachte aan iets op m’n werk, via een gesprek aan de kassa en een bal die over de schutting geschoten wordt op de situatie van twee maanden terug. De telefoon ging. ‘Elles, zit je?’ Euh ja… antwoordde ik aan de hoofd jeugdopleiding van De Graafschap. ,,Kyano is geselecteerd voor de definitieve selectie van het Nederlands elftal.” Wat?? Serieus?? Je liegt… hoe dan?? Echt??

Na een aantal keer de bevestiging dat zijn harde werken op deze manier beloond werd, hing ik de telefoon op. Ik zat op mijn werk en gilde het uit. Tranen liepen over mijn wangen. Waar ze vandaan kwamen, mocht Joost weten, maar het raakte me.

 Twee uur later werd de lijst naar buiten gebracht. DE LIJST! 

Wauw… zwart op wit de naam van je kind zien staan op de officiële lijst doet iets met je. 

Ik denk terug aan al die keren dat mensen mij veroordeelden om wat je allemaal voor het voetbal deed. De commentaren die me gegeven zijn als er weer een stap gezet werd. Aan die keren dat ik uren in de auto zat met een bakje Tupperware om te eten of om even bij te slapen. Aan die zeven dagen per week dat we met voetbal bezig zijn. Aan m’n gezin, wat zich helemaal aan zijn droom aangepast heeft of ze nu wilden of niet. Om de zorg voor zijn broertje die ook door moest gaan. Aan de relaties om me heen waar ik geen tijd voor heb omdat ik het allemaal alleen doe; alleen moet financieren en daarom toch mijn werkuren wel moet maken. Hierdoor ben ik eigenlijk altijd met mijn kinderen bezig bent of aan het werk. 

Thuisgekomen begint het circus. Telefoontjes, berichtjes en felicitaties alom. Leuk. De komende dagen gaat dit zo door. Ook de zaakwaarnemers zien kansen en blijven contact opnemen. Best vermoeiend als ik eerlijk ben. 

Bitchmodus aan om te zorgen voor zo min mogelijk ‘gekmakerij’ en afleiding. Daarnaast moet er van alles geregeld worden. Medische keuring, formulieren, werkplanning omgooien en zorg voor Raily omgooien.

Terwijl ik in volle regelmodus sta om alles te regelen, zie ik tussen alle hectiek door een steeds witter wordend jongetje op de bank zitten. Raily heeft het zwaar. Maar klaagt niet. Dit moment is voor zijn broer. Na twee volle dagen euforie en vooral genieten, komt Raily naar beneden. Of ik hem wil helpen met het (be)schrijven van zijn doel voor de SoVa training die hij volgt op school. Zijn doel: het liefst zonder al te veel pijn leven de komende twee jaar. Hoppa! Die komt binnen.

We kijken elkaar aan en er komt een rust over ons heen. Het hele voetbalcircus laten we even achter ons en we gaan friet halen. Behalve Kyano dan, want hè, voetbal hè? Telefoon gaat uit en we genieten. Genieten van het moment en met elkaar. En morgen; dat zien we dan wel weer.

Dat je ene kind de droom najaagt om profvoetballer te worden, terwijl je andere zoon knokt tegen een ingewikkelde stofwisselingsziekte. Het is een verhaal op zich, maar toch heeft Elles Sprenger (39) veel meer te vertellen. Dat doet deze inwoonster van Arkel vanaf nu in haar eigen column ‘Elles Tegelijk’ in De Stad Gorinchem.nl. ,,Het leven hoeft niet perfect te zijn.”