Het levensechte portret van Bas dat Ester (Estrella) voor zijn achttiende verjaardag (10-8-2021) van hem tekende.
Het levensechte portret van Bas dat Ester (Estrella) voor zijn achttiende verjaardag (10-8-2021) van hem tekende. Ester Dammers

Dol op je dier: Eerbetoon aan Bas

23 september 2022 om 07:45 Dieren

GORINCHEM ,,Op Facebook zag ik een artikel van jullie voorbij komen uit de rubriek ‘Dol op je Dier’. Ik besloot hierop ook iets te sturen over mijn huisdier, al is dat helaas postuum”, schrijft Ester Dammers. ,,Mijn hondje Bas was alles voor me, maar helaas is hij op 26 juni, net anderhalve maand voor zijn negentiende verjaardag overleden, iets waar ik het nog altijd enorm moeilijk mee heb. Ik zou het daarom geweldig vinden wanneer Bas als een soort postuum eerbetoon alsnog een plekje in jullie krant zou krijgen. En niet in de laatste plaats omdat Bas en ik echt heel hechte band hadden en ons verhaal in elk geval in die zin wel in deze rubriek zou passen.”

Aan zo’n verzoek kan en wil de redactie uiteraard niet voorbijgaan!

,,Bas kwam kort nadat hij net zijn eerste verjaardag had gevierd, bij me wonen, helemaal uit Loosdrecht. Ik woonde toen sowieso pas net een half jaar op mezelf na twee relaties en kon mijn lang gekoesterde wens - een eigen hondje - eindelijk in vervulling laten gaan. Ondanks dat Bas (Parson Russell Terriër) een flinke rugzak had opgedaan in zijn eerste levensjaar, waren we vanaf het allereerste moment onafscheidelijk. Waar ik ging, ging hij ook. Ik nam hem praktisch overal mee naar toe als het even kon. Bas had sowieso flink last van verlatingsangst, maar ik vond het ook gewoon gezelliger, leuker en fijner als hij bij me was.


FIETSKAR Bas vond op pad gaan met alles wat sneller ging dan de benenwagen ook geweldig. Mee in de fietskar, op de pont of in de trein (zijn ultieme favorieten), in de auto of de bus of samen varen met een gehuurde kajak uit de Lingehaven. Niks was hem te gek en hij vond alles leuk. Ook trokken we eens per jaar met zo’n goedkope NS dagkaart het land in. Dat was écht vakantie in één dag. 

Het verste wat we zijn geweest was Texel: bijna 15 uur onderweg, maar wel het hele eiland gezien. En Bas maar hollen en blij zijn. En mee snoepen van de pannenkoek met spek die ik ergens in een restaurantje op de Koog had besteld. Pannenkoeken waren trouwens één van zijn andere grote liefdes.Hij was zonder meer één van de meest bekende ‘gezichten’ op de veerdiensten van Riveer

 
MASCOTTE VAN DE GAMMA En als je veel wandelt, gaan mensen je vanzelf herkennen en dan vooral het hondje. Zo is Bas ook min of meer officieus uitgeroepen tot de mascotte van GAMMA Gorinchem en en was hij zonder meer één van de meest bekende ‘gezichten’ op de veerdiensten van Riveer. Als ik eens in m’n uppie de stad in ging, kreeg ik gegarandeerd van iemand de vraag waar het hondje was en grappig was dat mensen hem zelfs tot zijn zeventiende jaar nog vaak aanzagen voor jonge hond of zelfs een pup.
Ondanks dat de gemiddelde leeftijdsverwachting voor dit ras tussen de 13 en 15 jaar ligt en hij het eeuwige leven leek te hebben, begon hij de laatste twee jaar toch wat typische ouderdomsklachten te vertonen. Hij was niet ziek, noch had hij pijn, maar hij had geen puf meer om lange einden te lopen en zijn zicht en gehoor gingen ook wat achteruit. Allemaal heel langzaam, maar het verschil was wel merkbaar. Omdat ik zelf ‘geboren en getogen’ ben met een beperking (slechtziend), weet ik als geen ander hoe je toch het beste uit je leven kunt halen als je bepaalde dingen niet of minder goed kunt en hoe je kunt leren om je te focussen op wat wél kan in plaats van wat er allemaal niet meer kan.


‘BASMOBIEL’ Met Bas ging ik dus ook zo om. Was begon met een ‘tikje’ aan de riem geven zodra er een stoeprand was zodat hij wist dat hij z’n pootjes wat hoger op moest tillen en samen een nieuwe vorm van communicatie aanleren die volledig gericht was op energie en aanraking in plaats van op geluiden en gebaren, werd een proces waarin ik mijn leven steeds meer op hem afstemde en naar hem aanpaste. Zo deed in juli 2020 de buggy, al snel omgedoopt tot ‘BasMobiel’ zijn intrede, waarin ik Bas elke dag rondreed. Alles bij elkaar heb ik ‘m daar toch al gauw zo’n vijf- á zesduizend kilometer in rondgereden, geen grap!
Ook thuis veranderden er dingen voor hem: Meer vaste patronen en routines (waar ik zelf een beetje wars van ben), onflatteuze ‘stootbuffers’ van rubber om de tafelpoten zodat hij daar zijn hoofdje niet tegen kon stoten, een zelfgemaakt houten voedermeubeltje zodat hij niet hoefde te bukken om te kunnen eten of drinken en en een haast onuitputtelijke voorraad truitjes en shirtjes om zijn oude en kouwelijke lijfje 24 uur per dag lekker warm te houden. De lijst was eindeloos, het ontbrak hem aan niets, daar deed ik alles voor.


Bas in zijn voor veel Gorcumers bekende ‘Basmobiel’ - Ester Dammers

Bas was voor mij zoveel meer dan ‘gewoon maar een hondje’

DOORWAAKTE NACHTEN Zelf leverde ik ook steeds meer in. Ik deed alles voor hem, maar liet er ook veel voor. Zo ga ik bijvoorbeeld graag een eind fietsen op mijn mountainbike, maar ik kon hem steeds minder lang alleen laten en wilde dat ook niet, dus beperkte ik dat tot dingen die noodzakelijk waren, zoals boodschappen doen. Toen dat op het laatst ook niet meer kon, spaarde ik net zo lang m’n boodschappenlijstje op totdat ik aan het minimum bestelbedrag zat en liet dan één keer per maand dat bekende blauwe wagentje voorrijden. Ik zegde ziekenhuisafspraken af, nam hem zelfs mee naar de tandarts en ging nergens meer op visite.
Omdat hij ook dementerend was, veranderde zijn gedrag én zijn slaap-waak ritme ook behoorlijk, waardoor ik twee jaar lang doorwaakte nachten heb gehad. Het was geen makkelijke tijd, maar wel één waar ik - net als de overige zestien jaar trouwens - met veel liefde op terugkijk. Elk ongemak, elke slapeloze nacht, ik had het voor hem over. Hij was het waard. Bas was voor mij zoveel meer dan ‘gewoon maar een hondje’.

GEDENKHOEKJE En het was heus niet alleen moeilijk of zwaar, het was ook fijn. Thuis kon hij uren in een staat van totale ontspanning tegen me aan liggen en elke middag gingen we wel een paar uur wandelen en die tripjes bleven zeker niet beperkt tot het Gorcumse grondgebied alleen. Zo’n wandeling werd ook met enige regelmaat onderbroken door een pitstop bij één of ander koffietentje of restaurantje voor een bak dampende koffie. Iets waar Bas zelf ook wel oren naar had, want voor hem betekende dat steevast een paar snoepjes en als hij een beetje geluk had, ook nog een aai over z’n bol van een lieve serveerster.
Eind juni eindigde dus het leven van de liefste en beste vriend die ik ooit heb gehad. Drie dagen eerder waren we nog naar Wijk en Aalburg geweest. Maar opeens was hij op. Volgens de dierenarts hadden zijn nieren het begeven en ik heb hem in moeten laten slapen. Wat rest zijn heel veel foto’s en herinneringen en een gedenkhoekje in mijn woonkamer met een prachtig glazen hart met een gravure van zijn kopje erin, een koker met zijn as en wat fotootjes. Ook draag ik inmiddels permanent een hartvormig hangertje waarin zijn naam gegraveerd staat en waar een plukje haar van hem in zit. Zo is hij toch altijd nog een beetje bij me, ongeacht waar ik ga of sta.”

Ester met 'de beste vriend die ze ooit gehad heeft'
Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding
advertentie
advertentie