Afbeelding
Jos Huibers

'Trots op mijn meesterwerk'

27 augustus 2019 om 11:30 Mensen Jos Huibers in gesprek met ...

GORINCHEM ,,Ik ben een echte Gorcumer, ja, ik ben er geboren, getogen, getrouwd en gescheiden, ik heb er gebaard, gemoederd en gewerkt en ik ben er gelukkig geworden", zo valt Helga Buitelaar met de deur in huis, maar niet nadat ze me, met zichtbare trots heeft rondgeleid in de met zorg gerenoveerde stadsboerderij, annex studio, muziekpodium, repetitieruimte, het 'Zevende huis' aan de Knipsteeg. ,,Voor zowel mij als Johan bleek dit huis onze zevende woning te zijn, in de bijbel is het getal zeven van veel betekenis en in de astrologie staat het zevende huis voor verbinding en communicatie. Hier woon ik de rest van mijn leven."

door Jos Huibers


Helga is muziek in de breedste zin van het woord. Zij is leraar dwarsfluit, muziekjuf op velerlei scholen, kloppend hart van de vijf ensembles van de Zangwerkplaats, zangeres in zeer uiteenlopende muziekstijlen en promotor en organisator van menig muzikaal evenement in de stad. En zulks met een ongebreideld enthousiasme en een grote liefde voor de muziek en de mensen die door de muziek gegrepen en verenigd worden.

,,Voor mij is muziek nauw verbonden met warmte en verbinding. Door de dwarsfluit kwam ik in contact met mensen, die belangstelling en waardering voor me hadden. Van huis uit was ik weinig gewend. Ik ben geboren in een gezin waar ik niet in paste, ik heb me er nooit thuis gevoeld. Ik heb er deuken opgelopen, deuken waar je nooit meer van af komt. Het heeft mij, zeker in mijn jonge jaren, tot een einzelgänger gemaakt, tot iemand die moeite had dingen samen te doen met anderen. Men zag mij in een ivoren toren, vond mij arrogant, ik nam afstand. Wat niet hielp was, dat ik ook letterlijk altijd groot en stevig was, ik torende overal bovenuit."

ONTVLUCHT ,,Ik had een leuke tijd op de Da Costa Mavo, waar ik speelde in de schoolband en redacteur was van de schoolkrant. Dat maakte dat ik geaccepteerd werd en als muzikant een zeker aanzien had. Op mijn zeventiende ben ik het ouderlijk huis ontvlucht, ik woonde op kamers boven winkels in de binnenstad. Daarna ben ik naar het Conservatorium gegaan, in Rotterdam, waar ik uiteindelijk op dwarsfluit ben afgestudeerd aan de Schumann Academie. Ik heb het vaak moeilijk gehad hoor, maar het lukte me om weerstand te bieden aan de verleidingen van de ondergang. Ik probeerde de pijn van de jeugd 'op te bergen' in een afgesloten kast en dreef op mijn sterke wil."

,,Toen ik 23 jaar was, knapte ik af. Ik was kapot. De dokter stuurde mij naar een therapeute en dat bleek voor mij een hele goede. In zeven jaar heb ik bij haar alles geleerd wat ik nodig had om te leven. Ik kon het met haar werkelijk over alles hebben, volkomen schaamteloos. Dat was voor mij een bijzondere ervaring. Ik heb van haar geleerd dat het erom gaat jezelf schaamteloos te accepteren, in alle opzichten, inclusief de schrammen en deuken, die je gaandeweg het leven hebt opgelopen. Dat en alleen dat is de sleutel voor groei. Ik ben als het ware een zelfreflectief mens geworden."

KINDEREN ,,Ik heb lang geaarzeld of ik wel kinderen wilde krijgen. Ik vroeg me af of ik staat zou zijn het anders en beter te doen dan mijn ouders. Op aandringen van mijn toenmalige man is het er toch van gekomen, overigens na vele gesprekken met de therapeut en de verloskundige. Ik was inmiddels 28 jaar. Toen ik mijn oudste dochter voor het eerst in handen had, voelde ik iets wat ik nog nooit gevoeld had. Dat moest liefde zijn, echte liefde. Er kwam nog een tweede dochter. Het hebben van twee jonge kinderen maakte het extra moeilijk het besluit te nemen om te scheiden van mijn man en om afstand te nemen van de kerk, het leven waarin ik was gerold, maar waarin ik niet paste. Ik wist, dat als ik op mijn manier moeder wilde zijn, ik moest breken met dat leven. Ik ben vervolgens 15 jaar single geweest, ik heb mijn deel van de opvoeding van mijn kinderen alleen gedaan en we hebben het altijd en nog heel erg fijn gehad met elkaar. Daar ben ik verschrikkelijk trots op. Dat is mijn meesterwerk!"

,,Overigens was het wel mijn moeder, die mij op het pad van de muziek bracht. Zij vond dat het bij de opvoeding hoorde. Omdat ik op muziekles de blokfluit altijd scheef in mijn mond had, werd bedacht dat ik beter dwarsfluit kon gaan spelen. Zodoende geschiedde, mijn leven hangt van toevalligheden aan elkaar. Ik vond de dwarsfluit wel een mooi instrument om te zien. En het glom. Dat scheelde. Zo kwam ik per slot terecht bij die lerares in Rotterdam. Mijn vader reed me erheen. Het was er rommelig en warm, er stonden instrumenten en snuisterijen. Ik keek verbaasd om me heen. Waarom ben ik daar niet geboren, vroeg ik me af."

,,Ik geloof dat het belangrijk is voor kinderen om rolvoorbeelden te hebben. En dan bedoel ik niet popidolen of zo, maar mensen van vlees en bloed in de directe omgeving. Ik had die in de steriele gereformeerde omgeving nooit getroffen. Gelukkig vond ik die later wel. Nu wil ik voor kinderen de couleur locale zijn, een mentor, een voorbeeld. Muziek is en was een middel om contact te maken, om samen te ontwikkelen, te verbinden. Dit is wat me altijd het meest in de muziek heeft aangetrokken, samen met anderen te genieten van de verbinding, waartoe muziek uitnodigt."

BEROEMD ,,Ik heb nooit de ambitie gehad een groot muzikant te worden. Ik mis ook de killersmentaliteit, die daarvoor nodig is. Het vraagt zoveel tijd en energie, die je in jezelf moet steken. Ik ben niet vol genoeg van mezelf. Er deden zich mogelijkheden voor. Mensen die me hoorden zingen en me een groot podium boden of de kans op een optreden in een televisieprogramma. Maar dan wel met een professionele band en dus zonder mijn eigen groepje. Ik heb het niet gedaan. Ik vind het uiteindelijk veel leuker om met leuke mensen lekker bezig te zijn met muziek. Ik heb helemaal geen behoefte om bekend of beroemd te zijn."

,,Rijk ben ik nooit geworden. Ik leef en leefde van de kringloop. Ik kan met geld toveren. In schoolvakanties ging ik met de kinderen alle gratis evenementen af en gratis dingen doen. Ze vonden het fantastisch en waren altijd vol verhalen. Ze hebben nooit het idee gehad dat wij arm waren. Ik hield zelfs nog wat geld over om schoolmuziek te gaan studeren en mijn rijbewijs te halen. Zo kon ik muziekjuf worden en wat geld verdienen. Daar ben ik trots op, ja."

SUBSIDIE ,,Ik heb altijd gezorgd dat ik van niets en niemand afhankelijk ben. Ik heb nooit subsidie gevraagd of gekregen voor en van mijn eigen projecten. Ik kan en doe het met niets. Ik heb geen duur theater nodig om te zingen met de Zangwerkplaats of met Hemel en Hel of de gezinsband Liguster. Het kan immers ook op straat of op het plein. Andere muziekgezelschappen nemen mij deze houding kwalijk. Zij willen wel subsidie om een dure dirigent of de dure techniek te betalen. Maar zij vergeten wat de werkelijke waarde is van muziek maken: met elkaar genieten, verbinden, samenwerken, gebruik maken van elkaars resources. Ik ga ook heel vaak kijken en luisteren, waar anderen mee bezig zijn. Veel andere muzikanten zie je nooit. Dat is jammer."

,,In Gorinchem ontbreekt gemeentelijke visie op de uitvoerende Cultuur. Het is een toevalligheid dat een betrekkelijk klein aantal mensen elkaar weet te vinden en van alles organiseert. Bijna alles draait goeddeels op vrijwilligers. De overheden schuiven de verantwoordelijkheden af en maken met allerlei regeltjes ook nog heel veel moeilijk of onmogelijk."

,,Er zit veel eenzijdigheid in het aanbod: musicals, bestaande muziek die letterlijk wordt nagemaakt, tributebands. Dat zijn de chips, de wokkels, maar het is geen voer. Ik wil bereiken dat het de mensen aanraakt, dat ze elke dag willen zingen, ik hoef geen show te draaien, ik wil mensen vrolijk maken of laten janken. Ze hoeven me niet goed te vinden. Bewondering schept afstand. Ik zoek dichtbij. Een groep mensen, kinderen en volwassenen, die glunderend staan te zingen, dat maakt me blij."

advertentie
advertentie