Ingezonden: Fietsexamen

Onlangs was de Werkgroep Fietsexamen op zoek naar hulp voor de controleposten tijdens het Fietsexamen voor een aantal basisscholen te Gorinchem-Oost en Vuren. Mijn zoon nam ook deel hieraan en met een recent zeer tragische gebeurtenis op het fietspad tussen Vuren en Gorinchem nog vers in het geheugen, waarbij een hardloopster om het leven is gekomen, genoeg redenen om mij op te geven als hulpouder. 

Ik vroeg een vriendin mee en trommelden mijn gepensioneerde buurtjes op, van wie een kleinkind deelnam aan het Fietsexamen. Goed voorbereid ging ik op pad, meldde mij bij het startpunt om te horen welke post ik met mijn vriendin kreeg toegewezen. Een moeilijk en zeer druk punt tussen de twee bruggen richting het stadscentrum. Een lid van de Werkgroep adviseerde mij om op de sluis plaats te nemen, me onopvallend op te stellen en toch overzicht te hebben. Op mijn vraag: ‘Maar… wat als er iets met de kinderen gebeurt en ik zo ver weg zit?’ kreeg ik als antwoord: ‘Ach, dan ben je toch al te laat!’

 Dit kon ik niet over mijn hart verkrijgen en voelde mij verantwoordelijk voor de examenkandidaten. Vriendin en ik positioneerden ons met onze stoeltjes dan ook pontificaal op de stoep van de rotonde tussen de bruggen in, in de zon, de uitlaatgassen inademend. En dat was maar goed ook. Wat een drukte en wat een bizarre toestanden op dit punt! Verkeersophopingen, auto’s die met een noodgang de rotonde rond racen, lange/grote bussen, auto’s al dan niet met kar die een blokkade veroorzaken, een stilstaande camper midden op de rotonde, scholieren kris kras over de rotonde, fietsers tegen het verkeer in etc. Ga er maar aan staan als jonge examenkandidaat, van wie verwacht wordt dat je bijna foutloos het parcours aflegt! 

Vriendin en ik ontpopten ons als ware verkeersregelaars, alles voor de veiligheid! Na een tijdje kwam een examenkandidaat behoorlijk overstuur aangefietst, keurig naar de stoep, bleek bijna aangereden te zijn door een bestelbusje. Na een slokje water, bemoedigende woorden en geruststelling, durfde deze kandidaat het toch aan verder te gaan. Heel dapper! Gemeld bij de Werkgroep en verzocht deze kandidaat op te vangen bij de finish, wat gelukkig ook gebeurde. 

Ook de brug die regelmatig lange tijd open ging, zorgde voor oponthoud tijdens het examen. Wachten mocht, omrijden ook. Niet iedereen kende de gewijzigde route. Vriendin en ik hebben de kandidaten daarom omgeleid en nauwlettend in de gaten gehouden tijdens deze drukte. Een derde hulpouder op dit punt is daarbij hard nodig, gelukkig kwam er hulp vanuit de Werkgroep. 

Het hoort bij de opvoedtaak als ouders om kinderen te leren veilig deel te nemen aan het verkeer, maar dat valt niet mee met behoorlijk wat (volwassen) verkeersdeelnemers die nergens naar kijken en de regels aan hun laars lappen. Daar komt nog bij dat de meeste examenkandidaten zenuwachtig zijn voor dit examen, de een wat meer dan de ander. Op zoveel verrichtingen wordt gelet. Moeten de controleposten hen dan zo streng beoordelen en daardoor laten zakken? Geef de kinderen een bewijs van deelname of een certificaat, met tops en tips! Als beloning hoe dapper zij zijn om in deze enorme drukte veilig deel te nemen aan het verkeer. Elke kandidaat heeft zijn/haar best gedaan en de controleposten zijn er mijns inziens dan ook om hen gerust te stellen, te bemoedigen en waar nodig op te vangen. 

Ga er maar aan staan als je bijvoorbeeld opgroeit in het kleine dorpje Vuren zonder verkeerlichten en rotondes en je een fietsroute van 12 kilometer met de meest moeilijke punten van de stad moet gaan fietsen zonder je ouders. Ik ben dan ook erg trots op alle examenkandidaten, geslaagd of niet, jullie hebben deze barre tocht volbracht en jullie hebben enorm je best gedaan! Ik meld mij weer aan als hulpouder als het verkeersdiploma geheel is afgeschaft, zodat alle kinderen een succeservaring hebben door hen te belonen met een certificaat/bewijs van deelname met benoeming van alle positieve punten!

Annette