Ode aan… de lentekriebels

Zaterdagavond 22.00 uur. Lekker met een bacootje onder de overkapping. Vrouwlief is gezellig uit eten met vriendinnen en mijn twee puberkids hebben zich teruggetrokken in hun eigen all inclusive hotelkamer. Tijd voor bezinning. Ik laat de afgelopen grauwe en natte maanden door mijn gedachten gaan.

Terwijl ik deze ode schrijf valt me ineens wat op. Die verdomde klotewind heeft eindelijk plaats gemaakt voor stilte… Gaat moeder natuur dan eindelijk ruimte vrijmaken voor de lentekriebels? Laten we het hopen. Vannacht gaat ook nog eens de zomertijd in! Dit kan geen toeval zijn. De gedachte dat ik maandag mijn eigen gemaakte gehaktballen, gekookte aardappelen en verse sperziebonen kan eten terwijl die koperen ploert nog in de lucht zweeft, maakt me foxwild. Zomer in Nederland is onderweg!

Eindelijk licht aan het eind van de tunnel. Tegenwoordig noemt men dat perspectief. Gevoelsmatig zit iedereen al vanaf september in een hogedrukgebied. Kutweer gecombineerd met korte lontjes is wat de laatste maanden het leven lijkt te domineren. Hopelijk gaat de natuurlijke vitamine D snel zijn werk doen. Ik heb daar het volste vertrouwen in.

Gelukkig leven de lentekriebels ook op de basisscholen. Ik ben van mening dat het goed is dat kids op tijd duidelijk hebben wat echte lentekriebels inhouden. Al blijken de meningen daaromtrent nog al uiteen te lopen. Social media en andere digitale factoren beïnvloeden tegenwoordig steeds meer de gedachtegang van kids. Mensen met zogenaamde naam en faam bepalen daar blijkbaar de norm. Inmiddels kennen we die verhalen wel…

Laat kriebels geen jeuk worden. Praat en geniet met elkaar. Voordat je het weet staan de donkere dagen voor kerst weer voor de deur.

Sören van Rooij