Elles Tegelijk: Tinder

Volgens de 2 oudsten wordt het tijd dat ik weer aan het daten ga. Terwijl ik al zuchtend half naar hun argumenten luister en het gesprek met mijn schoondochter verder oppak, zitten – lees: hangen - ze op de bank nog verder te smoezen samen.

Na 10 minuten vragen ze mijn telefoon en achteloos gooi ik deze hun richting op, terwijl ik mijn kleindochter blijf indoctrineren om oma te zeggen. Hoe leuk zou dat zijn? Oma als eerste woordje? Precies!

Na een paar minuten wordt mijn overdreven ‘Zeg maar oma, ooooommaaaa’ onderbroken door 2 knullen op de bank die krom liggen van het lachen. De termen, ‘naar links..., nee naar rechts’ vullen de kamer en ik vrees het ergste. Wanneer ik verschrikt opkijk beginnen ze harder te lachen en duiken ze de kussens van de bank in omdat ze het uitgieren van het lachen. De tranen over hun wangen.

Ja hoor, Ze hebben het echt gedaan. Ze hebben mij op Tinder gezet. Pure horror!

Hoewel de argumenten lief bedoeld zijn: ‘Je verdient het om iemand te hebben waar je alles mee kan delen’, ‘Het is toch fijn als je niet meer alles alleen hoeft te doen’ , ‘Misschien vind je wel iemand die eindelijk de lamp op kan hangen voor je’ en als laatste: ‘Je hebt zoveel liefde te geven’, onderbreek ik ze zuchtend met de vraag of er iets tussen staat.

Na de eerste 15 mannen die naar links geswipet worden door deze kritische mannen komt blijkbaar de eerste normale volgens hen voorbij. Nee mam, dat kan echt niet hoor. Veel te jong voor jou. De volgende is veel te knap. Weer de volgende is te gespierd en die daarna is echt duidelijk veel te actief voor mij. Weer de volgende doet veel te veel leuke dingen dus dat past ook niet bij mij want ik ben saai en weer de volgende heeft een dure auto, nou daar hoeft Ma ook niets mee te beginnen want ze geeft niets om auto’s.

De volgende houdt van romantische dates waarop ze helemaal los gaan: Hoe kan ik eigenlijk een vrouw zijn als ik me gedraag als een halve man? Heb ik eigenlijk wel vrouwelijke trekjes behalve dat zeuren om niets? Ik kan niet eens lekker koken, ben slecht in het huishouden en ik doe veel te veel mijn eigen ding. Ook werk ik teveel en kan me volgens hun niet aanpassen aan een man.

Conclusie: Eigenlijk is het wel logisch dat ik nog alleen ben want wie kan er nou met zo iemand zoals ik samenleven? Dat kan niemand!

Op mijn vraag of er überhaupt nog wel iets goeds is aan mij kijken 2 paar glimmende en stralende ogen mij aan en zeggen in koor: ,,Je hebt in ieder geval leuke kinderen.”

Dussss… Iemand interesse in deze 3 pluspunten? Want daar kan ik het mee doen voor vandaag.

Dat je ene kind de droom najaagt om profvoetballer te worden, terwijl je andere zoon knokt tegen een ingewikkelde stofwisselingsziekte. Het is een verhaal op zich, maar toch heeft Elles Sprenger (39) veel meer te vertellen. Dat doet deze inwoonster van Arkel vanaf nu in haar tweewekelijkse eigen column ‘Elles Tegelijk’ in De Stad Gorinchem.nl. ,,Het leven hoeft niet perfect te zijn.”