Wat staat daar nou?! Vermist

Bij het lezen van mijn column zul je je misschien wel eens afvragen: zijn er ook dingen die leuk en positief zijn aan social media? Toegegeven, ik denk ook wel eens bij mezelf: De Swart, niet zo klagen! Het is echt niet allemaal zo slecht als jij doet geloven in je columns. Er zitten ook leuke kanten aan social media. Het is natuurlijk harstikke leuk als je ‘ik weet niet hoeveel’ likes krijgt op je bericht, is het een ideale manier om contact te houden met verre vrienden of om dingen die kwijt zijn terug te vinden. Wat dat laatste betreft had ik onlangs een uiterst positieve ervaring. 

Toen wij zondag 11 juni terugkwamen van een weekendje naar de Eiffel was onze kat niet thuis. Meestal komt ze luid mauwend aanrennen uit een of ander steegje zodra wij thuis komen. Meestal, dus we trokken niet direct aan de alarmbellen toen dat deze keer niet gebeurde. Ook toen er twee dagen later nog geen enkel spoor van haar was, raakten we niet gelijk in paniek. Ze ging wel vaker wat langere tijd de hort op. 

De paniek werd na een dag of vier al wat groter, en na een week had ik me er eigenlijk al bij neergelegd dat we haar nooit meer terug zouden zien. Ik hoopte heel hard dat ze elders een fijn thuis had gevonden waar ze alle aandacht zou krijgen die ze verdiende. Manlief was een stuk realistischer en schetste een beeld van een kat die na een aanrijding gewond de bosjes in was gekropen en daar nu lag te kreperen in de hitte. We waren het er in ieder geval allebei over eens: de kans dat we haar nog terug zouden zien wordt met de dag kleiner. 

Tegen beter weten in besloot ik op dinsdagavond, ruim een week later, toch maar de sociale media in te schakelen. Ik zocht wat foto’s van onze kat, schreef snel een tekstje en plaatste het op mijn eigen Facebookpagina. Al snel waren er bekenden die hun medeleven toonden en het bericht deelden. Ook plaatste ik het bericht op één van de vele vermisten en gevonden dieren-Facebookpagina’s die er zijn. En ook hier al vrij snel reacties van medeleven. Dit keer van wildvreemde mensen. En terwijl ik de updates van mijn eigen kat bijhield -je hoopt toch dat er binnen tien minuten iemand reageert en zegt: oh die loopt hier al een paar dagen rond- las ik ook de andere oproepjes van vermiste en gevonden dieren. Wat me vooral opviel waren de lieve, meelevende berichten en de bereidheid van iedereen om mee te kijken en te zoeken. En de oprechte blijdschap van wildvreemden als er weer een kat of hond of ander huisdier was teruggevonden.  

Of het aan mijn Facebookbericht heeft gelegen zullen we nooit helemaal zeker weten, maar de kat is inmiddels weer thuis. De ochtend na het plaatsen van de berichten op social media kwam ze aanlopen alsof het de normaalste zaak van de wereld is om 11 dagen niks van jezelf te laten horen. Ik denk dat iemand mijn berichten gelezen heeft en de gekidnapte kat toch maar vrij heeft gelaten, mijn man vermoedt dat het gewoon toeval is. 

Mirjam de Swart